30 ottobre 2015

Shqipëria prezantohet me Via Egnatia në Madrid të Spanjës


Në forumin e V-të të Intenerareve Kulturore dhe Turistike Europiane
Në forumin e V-të të Intenerareve Kulturore dhe Turistike Europiane
-AKB në forumin e V të Itinerareve Kulturore dhe Turistike Europiane-
TIRANË, 30 Tetor / ATSH / –  Në forumin e pestë të Itinerareve Kulturore dhe Turistike Europiane, një organizëm i Këshillit te Europës, i cili u mbajt në datat 29 dhe 30 tetor  në “NH Hotel e Palacio del Nunzio” në Aranjuez të Spanjës, për herë të parë Shqipëria u prezantua me projektin “Via Egnatia”, një intenerar historik i cili mund të kthehet në një produkt të rëndësishëm kulturor dhe turistik.
Agjencia Kombëtare e Bregdetit mori pjesë për herë të parë në takimin e organizuar nga Këshilli i Europës në Madrid  mbi Itineraret Kulturore dhe Turistike Europiane, gjatë së cilit prezantoi edhe projektin “Via Egnatia” që mori pëlqimin e përfaqësuesve europianë._NPP2903
Drejtori i Përgjithshëm i Agjencisë Kombëtare të Bregdetit, Auron Tare bën të ditur  se ky takim bën bashkë të gjithë administratorët dhe manaxherët e itinerareve turistike dhe kulturore të cilët tashmë janë pjesë e një zhvillimi të qëndrueshëm të turizmit europian.
Tare thekson se ndërkohë ka filluar krijimin dhe implementimin në terren të itinerarit turistik dhe kulturor të “Via Egnatia” i cili shum shpejt mund të bëhet pjesë e itinerareve kulturore europiane.
Gjatë forumit, u diskutuan mjaft tema ku njëra prej tyre ishte edhe ajo me titull “turizmi kulturor për dialog ndërkulturor dhe stabilitet”.
_AN_6519Ky forum gjatë punimeve dy ditore analizon tendecat e reja dhe sfidat politike, dhe bën të mundur realizimin e një paltforme për shkëmbimin e eksperincave, nëpërmjet diskutimit të praktikave profesionale dhe njëkohëshisht lançon edhe inicjativat e reja.
Fjala e hapjes u realizua nga Zëvendës Sekretarja e Përgjithshme Gabriella Battaini Dragoni,  së bashku me Miguel Angel Recio Crespo, Drejtor i Përgjithshëm për Arteve të Bukura në Ministrinë e Arsimit, Kulturës dhe Sportit të Spanjës, dhe Colette Flesch, President i Institutit Europian të Rrugëve Kulturës (EICR) në Luksemburg.
/k.m/ /a.ghttp://www.ata.gov.al/shqiperia-prezantohet-me-via-egnatia-ne-forumin-e-v-te-te-itinerareve-kulturore-dhe-turistike-europiane-ne-spanje-332432.html

28 ottobre 2015

Ishulli i Sazanit, së shpejti në rrjetin e ishujve mesdhetarë


SazaniTIRANË, 28 Tetor /ATSH/ – Auron Tare, Drejtor i Përgjithshëm i Agjencisë Kombëtare të Bregdetit, thotë për ATSH-në se “në ishujt francezë të Porquerrol, po mbahet takimi i parë i inisiativës për krijimin e një rrjeti të ishujve në Mesdhe dhe më gjerë, për një zhvillim të qëndrueshëm energjie të rinovueshme dhe turizëm ekokulturor”.
Në këtë takim merr pjesë edhe Agjencia Kombëtare e Bregdetit për të referuar mbi ishullin e Sazanit.
Ishulli i Sazanit është hapur për herë të parë për publikun verën e kaluar dhe është kthyer në një atraksion të rëndësishëm turistik. ”Për këtë arsye, AKB po punon për të sjellë në ishull koncepte moderne të menaxhimit si dhe projekte të energjisë së qëndrueshme nga era dhe dielli”, thotë Auron Tare për ATSH-në.
Ndërkohë inisiativa e ishujve të qëndrueshëm e kryesuar nga Konservatori Littoral francez, mirëpret anëtarësimin e Sazanit në këtë rrjet botëror të ishujve, duke bërë të mundur një bashkëpunim më të mirë ndërkombëtar.” Një rast shumë i mirë për ishullin e Sazanit që të jetë në vëmendjen botërore të projekteve të energjisë së rinovuar dhe administrimit modern për një turizëm natyror dhe kulturor”, cilëson Tare, Drejtor i Përgjithshëm i AKB-së./m.m/

Masivi i gështenjave në Tropojë, së shpejti shpallet “Zonë e Mbrojtur”


geshtenjatTIRANË, 28 Tetor / ATSH/ – Agjencia Kombëtare e Zonave të Mbrojtura, duke vlerësuar vlerën ekologjike dhe atë ekonomike të masivit të gështenjave në Tropojë, po përgatitet që t’i jap statusin “Zonë e Mbrojtur” me qëllim mirëmenaxhimin e sipërfaqes së kultivuar me këtë frut.
Masivi i gështenjave të Tropojës, merr edhe vlerën e një parku turistik, ku shumë vizitor kurioz ngjiten drejt tij edhe për turizmin e natyrës, të sportit apo ekoturizmin.
Fruti i gështenjës është edhe një vlerë e shtuar në ekonominë e zonës ku rritet, dhe ka një vlerë  tepër të rëndësishëm për eksportin shqiptar.
Specialistët e mjedisit në këtë zonë shprehen se: ”do të bëjmë përpjekjet maksimale që ky frut, që konsiderohet i shenjtë për ne, të përpunohet edhe në Tropojë. Sepse është në interes të madh edhe të rritjes së punësimit edhe të rritjes së vlerës së këtij fruti nëqoftëse do të përpunohet këtu në Tropojë”.geshtenjat1
Rrethi i Tropojës ka masivin më të madh të gështenjave në Ballkan, duke u shtrirë rreth alpeve përmbi qytetin e Bajram Currit, bjeshkëve deri në Dragobi dhe vijon me masivin e vargmaleve të Shkelzenit deri në njësinë administrative të Lekbibajt.
Masivi i gështenjës në Tropojë zë një sipërfaqe mbi 2400 hektarë me rendiment mesatar rreth 40 kg për rrënjë. /a.g/

20 ottobre 2015

Nisin punimet për rikonstruksionin e lotit të dytë të rrugës “Tamarë-Vermosh”


vermosh1TIRANË, 20 Tetor/ATSH/- Fondi Shqiptar i Zhvillimit po zbaton projektin për rikonstruksionin e lotit të dytë të rrugës “Tamarë-Vermosh” rreth 14.4 km e gjatë, financuar nga Banka Gjermane për Zhvillim, KfW, në kuadër të Programit të Përmirësimit të Rrugëve Dytësore dhe Lokale.
Sipas burimeve nga FSHZH-ja, punimet pritet të zgjasin 16 muaj. Me rikonstruksionin e këtij loti përfundon edhe asfaltimi i plotë i aksit rrugor “Hani-Hotit-Tamarë-Vermosh” me gjatësi 60 km.
Përmes ndërtimit të kësaj rruge bëhet e arritshme një nga zonat më të bukura të Shqipërisë, e cila ofron për vizitorët peisazhe impresionuese, vende pushimi dhe ushqime tradicionale, histori dhe mikpritjen e njohur të kelmendasve. Rruga lidh gjithashtu Vermoshin dhe fshatrat përreth, me Plavën e Gucinë në Mal të Zi./a.gjonaj//m.mhttp://www.ata.gov.al/nisin-punimet-per-rikonstruksionin-e-lotit-te-dyte-te-rruges-tamare-vermosh-327127.html

Burgu i Spaçit në listën e Fondit Botëror të Monumenteve


download-ssssTIRANË, 20 Tetor /ATSH- I. Vata/ -Shqipëria do të bëhet me një vend kujtese për ish-të përndjekurit politike të kohës së diktaturës komuniste, pasi Fondi Botëror i Monumenteve ka përzegjedhur burgun e Spacit si një vend  i memories kombëtare në kohën e diktaturës.
Lajmi bëhet i ditur nga organizata jo-qeveritare Trashëgimia Kulturore pa Kufij –Shqipëri (CHWB Shqipëri) e përkushtuar për shpëtimin dhe ruajtjen e trashëgimisë kulturore të prekshme dhe të paprekshme të rrezikuar nga konflikti, neglizhenca njerëzore dhe fatkeqësitë natyrore.
Fondi Botëror i Monumenteve (World Monument Fund – WMF) një organizatë e përkushtuar për ruajtjen e vendeve unike kulturore, çdo dy vjet tërheq vëmendjen për vendet e trashëgimisë kulturore përqark globit, që janë në rrezik dhe ka përfshirë në listë burgun e Spaçit, duke cilësuar se pavarësisht se “është në një gjendje të avancuar përkeqësimi, ai meriton të transformohet në një vend modern kujtese”.
Fakti se burgu i Spacit u përfishi në listën e Fondit Botëror të Monumenteve argumentohet se përpos vështirësive aktuale të burgut të Spaçit, ai eshte një mundësi unike për promovimin dhe ruajtjen e tij, veçanërisht duke e ekspozuar kampin dhe çështjet e ndërlidhua me të në vëmendjen kombëtare dhe ndërkombëtare të specialistëve, mbështetësve dhe donatorëve.
spac9-Kreu i Fondacionit Trashëgimia Kulturore pa Kufij – Shqipëri, Lejla Hadzic,u  shpreh se “Ne shpresojmë që ky të jetë  një lajm i mirë për ish-të përndjekurit politikë për vuajtjet qe kaluan gjate jetës se tyre në Spaç dhe kampet e tjera të përqëndrimit. E kaluara e tyre traumatike duhet të ketë vendin e saj në historinë bashkëkohore shqiptare. Kjo listë është një mundësi për të gjithë ne për të shtuar përpjekjet dhe veprimtarinë për kthimin e Spaçit në një vend kujtese, paqtimi me të kaluarën traumatike, po ashtu edhe një qendër edukimi për të gjithë ne që kemi përgjegjësine të mësojmë ç’ka ka ngjarë”.
Lista e vitit 2016 tërheq vëmendjen ndërkombëtare për trashëgiminë kulturore nën kërcënim. Në disa raste ajo mbështet programe ekzistues për adresimin e sfidave, në disa të tjera ajo evokon për zhvillimin e këtyre programeve.
hqdefaultBurgu i Spacit gjendet në rrethin e Mirditës në thellësit të tij drejt veriut, një vend i izoluar dhe me temperatura të ftohta në dimër. Spaçi ishte burgu me punë të detyruar, i ndërtuar më 1968. Ndërtimi i tij u bë nga Ministria e Punëve të Brendshme në kohën e diktaturës komuniste duke shfrytezuar të burgosurit ordinerë me punë të detyruar. Burgut i Spacit nisi me 600 të burgosur politikë, qe u shpërngulën nga kampi me punë të detyruar i Elbasanit. Në fillim kampi përbëhej nga disa barraka të vogla të ndërtuara nga drejtoria gjologjike në 1956-n. Puna në galeri bëhej me tre turne dhe pa asnjë lloj sigurimi teknik. Norma e punës ishte 4 vagonë mineral për dy të burgosur e ai që s’e realizonte, e lidhnin me kavo të zhveshur në pemët jashtë galerive. Nga trajtimi mizor më 21 maj të vitit 1973 të burgosurit u hodhën në revoltë, e cila më pas u cilësua si revolta e parë me karakter politik në Shqipëri gjatë viteve të diktaturës. Burgu arriti me një kapacitet 3000 të burgosur politike. Ai ka qene ndër burgjet më mizore të diktaturës komunsite, ku përvec torturave nuk kanë munguar edhe vrasjet pa gjyq dhe sot janë qindra varre të humbura në rrënojat dhe honet e rrethinave të burgut të Spacit. /a.kehttp://www.ata.gov.al/burgu-i-spacit-ne-listen-e-fondit-boteror-te-monumenteve-327302.html

17 ottobre 2015

“Shpella e Shkruar e Lepenicës” – Specialistët apelojnë për shpalljen Monument Kulture


  • Pamje-e-Shpellës-së-Shkruar-Lepenicë-Vlorë.-Foto-N.Bajramaj.jpg
  • Figurë-Antropomorfe-në-Shpellën-e-Shkruar-të-Lepenicës-Vlorë.jpg
  • 1257.jpg
  • 2154.jpg
  • 3104.jpg
  • 475.jpg
  • 549.jpg
  • 643.jpg
  1. 1
  2. 2
  3. 3
  4. 4
  5. 5
  6. 6
  7. 7
  8. 8
Pamje e Shpellës së Shkruar Lepenicë Vlorë. Foto N.Bajramaj
Pamje e Shpellës së Shkruar Lepenicë Vlorë. Foto N.Bajramaj
VLORË, 16 Tetor / ATSH / –  Drejtoria Rajonale e Kulturës Kombëtare – Vlorë,  po përgatit gjatë këtyre ditëve  një dokumentacionin të plotë mbi “Shpellën e Shkruar e Lepenicës”, që ky objekt të shpallet Monument Kulture dhe të mbrohet nga shteti.
Në njoftimin e kësaj Drejtorie, të shoqëruar dhe me fotot e specialistit N.Bajrmaj, theksohet se nisur nga vlerat e papërsëritshme që paraqet ky objekt, por dhe dëmtimeve që u janë bërë shkrimeve prehistorike pas viteve 1990, në mbrojtje të trashëgimisë do t’i kërkohet së shpejti instancave përkatëse ‘çertifikimin” e këtij objekti.
“Shpella e Shkruar e Lepenicës”,  ndodhet në rrjedhën e mesme të Lumit të Vlorës, 800 m mbi nivelin e detit, në faqen lindore të malit të Lepenicës.
Figurë Antropomorfe në Shpellën e Shkruar të Lepenicës, Vlorë. Foto N.Bajramaj
Figurë Antropomorfe në Shpellën e Shkruar të Lepenicës, Vlorë. Foto N.BajramajMrekullite e fshehura te Vlores
Në pasuritë e Vlorës përfshihen edhe disa shpella, siç është dhe shpella e shkruar e Lepenicës, është Grama me mbishkrimet historike, një ndër mrekullitë e fshehura të Vlorës.
Edhe pse ky objekt u bë i njohur për studiuesit dhe vizitorët vetëm pas viteve 1970, ai paraqet 19 figura antropomorfe njerëzish të stilizuara,  8 figura gjeometrike të çrregullta, ku në qendër të tij  është edhe  figura e një njeriu, që tregon një kult, një nderim ndaj njeriut, nga ku mendohet se kjo pikturë i përket fundit të mijëvjeçarit III p.e.s.
Vizatimet e realizuar me bojë minerali ngjyrë kafe dhe që datojnë në mijëvjeçarin e tretë para Krishtit, flasin dhe tregojnë gjithashtu edhe për një nivel të lartë të artit neolitik në vendin tonë.
“Shpella e Shkruar e Lepenicës”, në vitin 1930 është vizituar nga Shtjefën Gjeçovi i shoqëruar nga patrioti vlonjat Tol Arapi.
Për Shpellën e Lepenicës, kanë shkruar dhe ralizuar disa studime mjaft personalitete të shkencës si Prof.Myzafer Korkuti, Prof.Dhimitër Shuteriqi, Dr.Shpend Bengu,etj.
Sakaq, Shpella e Lepenicës, Shpella e Banuar e Velcës, Kodërvarret e Brusnjes, Qytetet Antike të Amantias dhe Olimpias, Kalaja Ilire e Cerjes dhe ajo Mesjetare e Vranishtit, flasin për vazhdimësinë e jetës në këto treva qysh në periudhat prehistorike.

Berat – AZM përcakton monumentet kryesore në Parkun Natyror


lisat1TIRANË, 17 Tetor /ATSH/ – Parku Kombëtar i Malit te Tomorrit ka një sipërfaqe rreth 4000 ha dhe ndodhet në lindje të qytetit të Beratit. Në të ndodhet Mali i Tomorrit, që nga larg të jep përshtypjen e një kështjelle natyrore gjigande. Bukuritë natyrore të parkut janë të pranishme në çdo stinë.
Parku ka vlera të vecanta per florën dhe faunën e tij. Me kontrollin rigoroz të pyjeve dhe ndalimin e dëmtuesve, gjithcka ka filluar të rigjallërohet e të bëhet një atraksion i vërtet për vizitorët dhe turistët. Në pyjet e Parkut Kombëtar të Tomorrit ka shumë dru të shpallur Monumente Natyrore si, Lisi i Çesmës së Prokopisë, Shpella e Kapinovës, Shpella e Shahinovës, Gështenjat e Mimasit, Lisi i Pashallisë, Rrapi i Lybeshës, Rrapi i Veleshnjës, Rrapi i Zhitomit, Ulliri i Drobonikut etj.
Por, në këtë qark ka dhe shumë monumente të natyrës që nuk e kanë marrë statusin akoma. Për këtë po punon Administrata e Zonave të Mbrojtura në qarkun e Beratit, për vlerësimin dhe përcaktimin në terren të drurëve që do të propozohen për dhënie statusi si Monumente Natyre. Të evidentuar janë Lisi i Mbolanit, Lisi i Çukës, grumbulli i lisave në fshatin Velçan, ku në një sipërfaqe prej 150 metra katror ndodhen 22 lisa të llojit Shparth (Quercus frainetto). /a.ke/http://www.ata.gov.al/berat-azm-percakton-monumentet-kryesore-ne-parkun-natyror-326374.html

14 ottobre 2015

Anija amerikane “Herkules” për eksplorim shkencor të brigjeve tona detare

Anija amerikane “Herkules” për eksplorim shkencor të brigjeve tona detare

AAAnijaTIRANË,13 Tetor / ATSH-N.Lena/ – Bashkëpunimi i vazhdueshëm i Agjencisë Kombëtare të Bregdetit me partnerët ndërkombëtarë për eksplorimin dhe studimin e bregdetit shqiptar, ka sjell në brigjet tona detare, anijen amerikane “Herkules” e Fondacionit RPM Nautical.
Kjo anije do të jetë e gatshme që në bashkëpunim me specialistët tanë të fushës së mjedisit, arkeologjisë dhe historisë, të marri të dhëna shkencore mbi ekosistemin tonë bregdetar si dhe në arkeologjinë nënujore.
Kjo do të jetë një tjetër shtysë për studimin e mëtejshëm të brigjeve tona dhe rëndësinë e tyre për historinë dhe ekoturizmin e vendit tonë. /a.ghttp://www.ata.gov.al/anija-amerikane-herkules-per-eksplorim-shkencor-te-brigjeve-tona-detare-324171.html

13 ottobre 2015

Salento-Albania, due realtà vicine nell’emozione di uno scatto

Salento-Albania, due realtà vicine nell’emozione di uno scatto

In una bellissima giornata d'Autunno a volte è in grado di regalare emozioni suggestive, anche in un semplice scatto in cui si uniscono due realtà distanti... Salento-Albania
foto montagne
SANTA CESAREA TERME (di Elisabetta Paladini)-  Il Salento e le sue meraviglie, dove in una giornata soleggiata tutto è possibile. I colori regalano emozioni, facendo brillare i paesaggi nella loro maestosità, rendendoli ancora più incantevoli ai nostri occhi.
C’è vita, c’è meraviglia in tutto ciò che ci circonda:  gli alberi, i cespugli, le foglie sparse sul manto stradale, il vento che sfiora i fili d’erba, che accarezza i capelli per poi far scivolare  il nostro sguardo verso l’orizzonte, verso quell’infinito che a volte può apparire più vicino del previsto.
Capita sul Canale d’Otranto, dove oggi un semplice scatto unisce due realtà distanti, ma forse non troppo. E’ Paolo Laku che ci regala quest’immagine colma d’emozione da Santa Cesarea Terme: all’orizzonte le montagne dell’Albania, uno scorcio di paesaggio tra le venature di delicate nuvole…
foto montagne
Magia, meraviglia o forse semplicemente una realtà che si può assaporare con gli occhi di una giornata soleggiata e piena di vita, con l’atmosfera di un autunno alternativo, che solo il Salento può ancora regalare http://www.trnews.it/2015/10/13/salento-albania-due-realta-vicine-nellemozione-di-uno-scatto/123125439/

11 ottobre 2015

U Mblodh në Korҫë Konferenca Kombëtare e Turizmit për Zonat e Mbrojtura




TurizmiKORҪË, 9 Tetor / ATSH- N.Lena/ – U mblodh sot në qytetin e Korҫës Konferenca Kombëtare e Turizmit për Zonat e Mbrojtura. I pranishëm ishte Drejtori i AKZM, Zamir Dedej, prefekti i Korҫës Ardit Konomi, drejtorët e Drejtorive të  qarqeve, ku ndodhen Zonat e Mbrojtura, specialistë të turizmit dhe mjedisit, përfaqësues të shoqërisë civile dhe të interesit, si dhe përfaqësues të organizmave ndërkombëtarë në vendin tonë.
Në fjalën e tij, Drejtori i Agjencise Kombetare te Zonave të Mbrojtura, Zamir Dedej, u përqëndrua në rëndësinë turistike dhe mjedisore të këtyre zonave. Specialistë të fushave sollën detaje dhe shifra  rreth arritjeve në menaxhimin e tyre. Kryesisht u diskutua për ruajtjen dhe miremenaxhimin e natyrës shqiptare dhe kryesisht në ato qarqe ku ajo përbën vlerë turistike dhe mjedisore.
Konferenca do të  vazhdoje punimet gjatë ditës së sotme dhe nesër pjesemarresit do të jenë në Liqenin e Prespës për të parë nga afër zhvillimet dhe masat që duhen marrë për përmirësimin e kesaj zone në dobi të turizmit dhe mjedisit. /a.kehttp://www.ata.gov.al/mblidhet-ne-korҫe-konferenca-kombetare-e-turizmit-ne-zonat-e-mbrojtura-322321.html

Zonat e Mbrojtura të kthehen në një atraksion turistik


IMG_9587
-Përfundon Konferenca Kombëtare e Turizmit në Zonat e Mbrojtura-
KORҪË, 9 Tetor / ATSH-N.Lena/ – Përfundoi sot në Korҫë, “Konferenca Kombëtare e Turizmit në Zonat e Mbrojtura”.
Në këtë konferencë ishin të pranishëm Drejtori i AKZM-së, Zamir Dedej, përfaqësues të Ministrisë së Mjedisit, Prefekti i Korçës, Ardit Konomi, Kryetari i Bashkisë, Korçë, Sotiraq Filo, drejtorë të disa zonave të Mbrojtura, përfaqësues të organizmave ndërkombëtar në Shqipëri, ekspertë mjedisor, etj.
Në fjalën e tij,  Drejtori i AKZM-së, Zamir Dedej theksoi se: “Ministria e Mjedisit dhe Agjencia Kombëtare e Zonave të Mbrojtura po synon që të zhvillojë  turizmin në 365 ditë të vitit dhe jo në një apo dy sezone. Në Zonat e Mbrojtura po zhvillohen shumë projekte, aktivitete të financuara nga donatorët. AKZM do të organizojë të gjithë donatorët për të rritur efiçencën e Administratave të Zonave të Mbrojtura. Aktualisht kemi 43 pika turistike në Zona të Mbrojtura dhe këtë vit ato janë vizituar nga 418 260 turistë, prej të cilëve 309 mijë kanë qenë vendas dhe 108 mijë të huaj”.
Zonat më të frekuentuara janë Parku Kombëtar i Malit të Tomorit me 150 mijë turistë, Parku Kombëtar Shebenik –Jabllanic, Parku Kombëtar Divjakë-Karavasta, Llogaraja, Liqeni i Pogradecit, Prespa, Lumi i Gashit dhe Butrinti”, tha Zamir Dedej.
Sipas tij, Administratat Rajonale po synojnë të llogarisin turistët që paraqiten pranë zyrve të informacionit për të kërkuar të dhëna mbi një Zonë të Mbrojtur, duke e vizituar atë dhe jo thjesht të frekuentojnë një plazh pranë tij.
Kjo bënë që komuniteti, turistët vendas dhe të huaj të afrohen me administratat rajonale të Zonave të Mbrojtura.
Prefekti i Korçës, Ardit Konomi tha se: “Korça është pararojë pasi ka hartuar guidat turistike për zonat e mbrojtura që janë brenda rajonit si dhe po harton saitet e internetit per çdo zonë të Mbrojtur”.
Gjatë konferencës diskutimet u fokusuan në vizionin e AKZM-së ka në vizionin, sipas të cilit Zonat e Mbrojtura të mos jenë zona të izoluara, por zona të vizitueshme nga qytetarët vendas dhe të huaja, duke ndryshuar dhe mentalitetin aktual ku rëndom turistët vendas frekuentojnë këto zona të mbrojtura vetëm vlerat gastronomike dhe jo për të shijuar pasuritë natyrore dhe kulturore në këto zona./a.ghttp://www.ata.gov.al/zonat-e-mbrojtura-te-kthehen-ne-nje-atraksion-turistik-322422.html

Udhëtim në Prespë me pjesëmarrësit e Konferencës Kombëtare të Turizmit


prespa2PRESPË, 10 Tetor / ATSH- N.Lena / – Pas përfundimit të Konferencës Kombëtare për Turizmin në Zonat e Mbrojtura që u mbajt ditën e djeshme në qytetin e Korҫës, organizatorët e konferencës, përfaqësues të ministrisë së Mjedisit, ata të AKZM dhe perfaqesues të organizmave ndërkombëtarë në vendin tonë, zhvilluan një guidë turistike në Liqenin e Prespës si një atraksion I veҫantë për turizmin natyror, historik dhe kulturoë.
Ndalesa e parë ishte Qëndra e Informimit për vendet dhe objektet turistike të zonës. Një qëndër model për nga  organizimi dhe paistjet për një guidë profesionale. Aty  janë investuar  70 mije euro nga KfË. Gjithashtu, është  investuar edhe në sinjalistikë dhe hapjen e shesheve të pushimit për mjetet që sjellin vizitorët.
Drejtori ADZM, Korҫë, Mihallaq Qirjo, tha për ATSH-në se ”janë përgatitur 14 guida turistike, ku udhëheqës të tyre janë  banorë te zones.  Paisja e këtyre guidave me udhërrëfyes të specializuar në fushat e mjedisit dhe të prespa1historisë ne disa gjuhë të huaja, ka bërë që vizitorët e shumtë të mbeten të kënaqur me premtimin se do ta vizitojnë përsëri Prespën”.  Me gjithë motin me shi, udhëtimi po vazhdon në ishullin e Maligradit ku ndodhen objekte kulti dhe dëshmi të historisë së një qytetërimi të vjetër. /a.kehttp://www.ata.gov.al/udhetim-ne-prespe-me-pjesemarresit-e-konferences-kombetare-te-turizmit-322851.html

09 ottobre 2015

La vida de los otros albaneses

Uno de los teléfonos utilizados por los agentes secretos. / ALESSANDRA QUADRI (CONTACTO)

Los servicios secretos de Albania controlaron la vida de los habitantes del país balcánico

En la Casa de las Hojas se inaugura el primer museo de las escuchas

Nesti Vako acababa de terminar el servicio militar. La carta del Ministerio del Interior en la que se le exigía que hiciera las maletas y se mudara a Tirana llegó a su casa en Pogradec, una pequeña ciudad del sureste de Albania. Nesti Vakoobedeció. En 1969, el país balcánico vivía bajo el régimen comunista más aislado de todos los del telón de acero. El encargo que Interior encomendó a este ingeniero, que tenía 25 años y pinta de playboy –como se complace subrayar ahora–, era algo especial. En Pogradec trabajaba en una empresa municipal que reparaba aparatos electrónicos y, durante su paso por el ejército, se distinguió por su habilidad en las telecomunicaciones. Por eso lo asignaron a la Casa de las Hojas.
Muchas cosas han cambiado en Albania desde que una multitud abatió la estatua del dictador Enver Hoxha en la plaza Skanderbeg de Tirana en 1991 y, junto con los coches –anteriormente prohibidos, como todo tipo de propiedad privada–, llegaron un capitalismo salvaje, una democracia claudicante y la posibilidad de establecer la residencia en cualquier lugar del país. El rostro de la capital tampoco es el mismo que encontró Vako al llegar. En la planta baja de los edificios en los que con frecuencia faltan los acabados más comunes, como la pintura o los postigos de las ventanas, no es raro encontrar una boutique de moda de cualquiera de las grandes marcas globales. Blloku, el antiguo barrio residencial para los altos cargos del partido comunista, al que el resto de la población tenía prohibido el acceso, luce ahora repleto de restaurantes y bares de copas, pero nadie se extraña si se producen apagones de luz.
El ex primer ministro de Albania Mehmet Shehu (segundo por la izquierda). / CATERINA BARJAU
En el último cuarto de siglo, Tirana ha pasado de los 300.000 habitantes que tenía en la última etapa del régimen a los 800.000 actuales. Pese a los rascacielos, torres y nuevas barriadas que han surgido de forma muchas veces ilegal, en la capital quedan vestigios de la dictadura. Basta pasear por la gran avenida del centro para tropezar con la pirámide, edificada por la hija de Hoxha para hacer de ella el mausoleo del tirano, cerrada, abandonada y deteriorada, mientras los jardineros siguen cuidando de las plantas a su alrededor. La Casa de las Hojas forma parte también de las reliquias del pasado. Bajo esa denominación digna de un cuento de hadas, este palacete de dos plantas, que sigue custodiando una decena de árboles frondosos, fue el epicentro del sistema que aterrorizó al pueblo albanés hasta el último día de la dictadura. A la sombra de sus plantas trepadoras, la Drejtoria e Sigurimit të Shtetit –la Seguridad del Estado, mejor conocida como Sigurimi– cobijaba a los agentes secretos encargados de las escuchas y del control del correo.
“Cuando pasábamos cerca, cambiábamos de acera casi sin darnos cuenta”, recuerda la ministra de Cultura, Mirela Kumbaro. Esta profesora universitaria de 49 años es ahora la responsable política de la transformación del edificio en unmuseo de las escuchas, que el Gobierno, presidido por el socialista Edi Rama, prevé inaugurar el próximo año, y en el que se invertirá un millón de euros. “A través de la Casa de las Hojas ofreceremos una lectura de un trozo de nuestra historia para educar a las nuevas generaciones”, afirma, sentada en el sofá de su despacho. “Cuando la inspeccionamos por primera vez, nos encontramos con toda la parafernalia de aparatos para las escuchas que se habían acumulado durante cuatro décadas”. La reforma empezó a principios de año y lo primero que se sustituyó fue el techo, que amenazaba derrumbarse, después de que los servicios secretos que durante la transición democrática tomaron el relevo del Sigurimi abandonaran definitivamente la casa en 2003, dejando que se pudriera junto con la memoria de lo que allí había pasado.
La ministra de Cultura de Albania, Mirela Kumbaro. / ALESSANDRA QUADRI (CONTACTO)
Klinikë, reza una inscripción en el suelo de la entrada, que lleva también la fecha de cons­trucción en números romanos: 1931. En origen, este palacete fue una clínica obstétrica. Se dice que aquí nació el hijo del rey Zog el 5 de abril de 1939, justo dos días antes de la invasión de las tropas italianas. La familia real se exilió entonces en Grecia, la clínica fue cerrada y en su lugar se instaló la sede de la policía fascista, relevada por la Gestapo en 1943, tras la llegada de los nazis. Con la liberación de Albania, los comunistas la entregaron al Sigurimi, que la utilizó inicialmente para los interrogatorios y las torturas de los que se oponían al establecimiento del nuevo régimen. Fue a partir de 1955 cuando la Casa de las Hojas asumió la función que desempeñó durante los 36 años siguientes.
La policía secreta debía garantizar al régimen la continuidad en el poder del Partido del Trabajo, como se llamaba el partido comunista albanés. A lo largo de más de 40 años, unos 120.000 colaboradores formaron parte de ese servicio. En cada uno de los 26 distritos en los que estaba dividida Albania, el Sigurimi tenía una sede y un número desconocido de pisos encubiertos.“Me llamaron solo porque era el mejor en mi trabajo”, asegura Vako, erguido en el jardín de la Casa de las Hojas. “Cuando empecé había un aparato con el que se podían escuchar 10 líneas telefónicas a la vez. Llevaba todavía la esvástica”, recuerda este hombre de 71 años, alto, de pelo cano y aspecto distinguido, que entró en servicio como técnico para arreglar y sustituir los aparatos utilizados por los espías. Enseguida fue nombrado jefe de la sección técnica operativa, cargo del que fue relevado en 1992, tras la desaparición del antiguo organismo de espionaje. Una parte importante del trabajo, relata, la ejecutaban los agentes que operaban fuera de la casa. Cuando llegaba una información sensible sobre un individuo, la maquinaria arrancaba y el sospechoso quedabanën përpunim, literalmente “bajo procesamiento”. “Tres empleados se encargaban de controlar la correspondencia de los sospechosos de actividades delictivas”, asevera Vako.
Era comunista y lo soy todavía. Aquel sistema era mejor
Nesti Vako, Exagente del Sigurimi
Al fondo de un pasillo, una puerta, que ahora está cerrada con llave, daba acceso a la “sala del control telefónico”. La oficina de correos y telefónica –hoy subsiste solo la primera– se encontraba a menos de 100 metros de la Casa de las Hojas, así que bastó con derivar unos cuantos cables, todavía visibles en algunos locales del edificio. Dentro, en apenas 60 metros cuadrados, se guardan algunos de los objetos que se expondrán en el museo. Son los artilugios de los espías.
Como el dinero no entiende ni de enemigos ni de guerras, por muy frías que sean, el Estado albanés dotó la Casa de las Hojas de una tecnología de vanguardia. “Estas cámaras Canon se utilizaban para fotografiar los encuentros que los sospechosos tenían con otras personas. Y este es un micrófono de los que se ponen en las paredes”, dice Vako, mientras sujeta un pequeño tubo, de unos dos o tres centímetros de largo por unos tres milímetros de diámetro. En otra planta se aprecian los enchufes de las clavijas que servían para escuchar conversaciones en los hoteles. Tres pegatinas los agrupan: 60 para el hotel Dajti, 30 para el Arberija y otros 30 para el Tirana. Ni los pocos extranjeros que conseguían el permiso de entrar en el país, ni las embajadas o las residencias de los diplomáticos se libraban de ser espiados.
Uno de los micrófonos que se ocultaban para espiar a los sospechosos. / ALESSANDRA QUADRI (CONTACTO)
Vako ha navegado por la historia albanesa en todas las épocas. Durante la democracia, volvió a ser contratado por los servicios secretos, esta vez como jefe responsable de la Casa de las Hojas. Se jubiló en 2006. “Era comunista y lo soy todavía, aquel sistema era mejor. Si hablabas mal del régimen, ibas a la cárcel, pero lo sabías de antemano”. “Yo soy tan culpable como tu hijo, que está jugando aquí fuera y no sabe lo que su padre está haciendo”, le espetó Simon Mirakaj a su verdugo mientras le llovían los golpes. Sucedió el 5 de enero de 1974, en un hotel de la pequeña ciudad de Lushnjë, en la habitación que el Sigurimi usaba para los interrogatorios. El jefe de la policía secreta local quería que Mirakaj, de apenas 19 años, condenado a trabajos forzados, delatara a sus compañeros del campo de internamiento de Saver, un mi­núsculo pueblo cercano. Intentaron engatusarle: “Eres joven, guapo y nos han dicho que eres también inteligente y que juegas muy bien al fútbol”. Luego, le insinuaron: “Podrías irte a Tirana y jugar con el Dinamo, el equipo del Ministerio del Interior, pero antes tienes que decirnos lo que te cuentan tus amigos”. Como Mirakaj no habló, lo devolvieron al campo donde, según las amenazas, pasaría el resto de su vida.
Cuando pasábamos cerca de la sede de los servicios secretos, cambiábamos de acera
Mirela Kumbaro
Ministra de Cultura
Ahora, sentado en el sillón polvoriento de su despacho y rodeado de retratos en blanco y negro de víctimas del régimen, Mirakaj muestra el papel que encontró en el Ministerio del Interior muchos años después y en el que sus torturadores escribieron que el condenado no había colaborado. Su despacho, sede de la Asociación Anticomunista de Perseguidos, se ubica en un local de apenas 20 metros cuadrados en el palacio que acogió al Comité Central del Partido del Trabajo. Mirakaj, presidente de la asociación, suspira mientras recuerda la razón por la que entró con su madre, su hermana y otro hermano en el campo de concentración de Berat (sur de Albania), con solo dos semanas de vida: “Mi padre, Pal Bibë Mirakaj, luchó con los grupos anticomunistas. En 1951 huyó a Yugoslavia, de allí a Italia y finalmente, en 1960, a Estados Unidos. Y mi culpa fue haber nacido”.
Mala biografía. Bajo esa fórmula se justificaba el confinamiento de decenas de miles de personas. Ocurría lo mismo si eras comunista y manifestabas un atisbo de crítica. Hasta tararear una canción extranjera se podía considerar delito. Mirakaj salió del campo en julio de 1989, mientras el viento de la perestroikasoplaba sobre los países del Este. “Vino un alto funcionario de Interior y nos dijo: ‘Habéis cambiado, ahora sois libres”. Pasado un tiempo en el pueblo cerca de Shkodër (norte de Albania), de donde es oriundo, Mirakaj subió a un tren, algo que no había podido hacer nunca y, cuando llegó a Durrës (la segunda ciudad del país, unos 100 kilómetros más al sur), tomó un autobús hacia la playa. “Vi el mar por primera vez en mi vida. Entré en el agua con los pantalones puestos”. Ese mar, el Adriático, es el mismo que surcó, en marzo de 1991, junto con miles de albaneses que, desesperados por una situación económica catastrófica, asaltaron los barcos que estaban en los puertos y los obligaron a zarpar, rumbo a Italia. “Se trataba de un país libre y, para nosotros, eso era un sueño”.
Clavijas que activaban los contactos con los micrófonos escondidos en las paredes de los hoteles de Tirana. / ALESSANDRA QUADRI (CONTACTO)
Mirakaj, que ahora tiene 60 años, volvió a Albania en 1992, donde se casó tres años después con la hija de un excomunista, un profesor que tuvo la desgracia de querer estudiar a un autor prohibido por el régimen y que por esta razón fue enviado a prisión y luego a un campo. Tres años después nació su hijo y, un año más tarde, se licenció en Derecho. Durante la dictadura fueron ejecutadas más de 5.500 personas; en prisión fallecieron cerca de un millar de condenados; 273 personas fueron obligadas a seguir un tratamiento psiquiátrico; alrededor de 15.000 ciudadanos sufrieron penas de cárcel por razones políticas y más de 21.000 fueron internados en campos de concentración o condenados a trabajos forzados. En total, este sistema delirante persiguió a 43.000 personas, según datos oficiales del Estado albanés, que recoge el instituto para la reinserción de los experseguidos políticos, aunque otros cálculos elevan esta cifra a 65.000.
A primera hora de la mañana el sol no ha llegado todavía a la terraza de una librería en el centro de Barcelona. “Si solo castigas a un individuo, este podría asumir el riesgo. Pero, si golpeas a toda su familia, la cosa es distinta. Así es como se aplicaba el terror en Albania”. Bashkim Shehuenciende un cigarrillo tras otro. Ningún albanés podía esquivar la represión, nadie podía considerarse verdaderamente a salvo. Él lo sabe de sobra. Cuando, en otoño de 1981, Hoxha abrió una causa ante el comité central del partido contra su padre –primer ministro desde 1954, ideólogo tan autoritario y feroz como el mismo dictador, y número dos del régimen–, lo hizo por una razón en apariencia banal: Mehmet Shehu había permitido el noviazgo entre su hijo Skënder y Silva Turdiu, una chica en cuya familia hubo opositores al régimen. Antes de golpear al que había sido su colaborador más fiel, el dictador participó en los festejos que realizaron los Shehu para celebrar el compromiso. Así les hizo creer que había dado el visto bueno a la relación. Cualquier acto, sobre todo los de las familias de los altos cargos del partido, debía recibir legitimidad de Hoxha.
El escritor Bashkim Shehu, hijo del ex primer ministro albanés Mehmet Shehu. / CATERINA BARJAU
El 17 de diciembre de ese mismo año, el comité central requirió a Mehmet Shehu para que repitiera su “autocrítica comunista” por desvío de la línea del partido al autorizar ese noviazgo. En su lugar, el primer ministro escribió una carta al “camarada Enver” en la que acusaba a otros miembros del partido y confiaba al dictador el cuidado de su mujer y de sus tres hijos. Después cogió su pistola y se suicidó, según la versión oficial. Su caso sembró el pánico en Albania e incluso fue novelado por Ismail Kadaré en El sucesor.Tras el suicidio, su familia fue declarada peligrosa y encarcelada, excepto su hermano, Vladímir, que se quitó la vida antes, víctima de la situación. Bashkim Shehu tenía 26 años. “Recuerdo los interrogatorios. Los recuerdo, pero no quiero hablar de ellos”, dice. Duraron tres meses y el objetivo era saber qué habían hecho su padre, su madre, sus hermanos, cuáles eran sus ideas, sus opiniones. “Querían que me delatara a mí mismo y luego a los demás. Y hasta cierto punto lo consiguieron. Hasta cierto punto”.
Shehu fue liberado en marzo de 1991, dos semanas antes de las primeras elecciones multipartidistas, volvió a Tirana, estudió en Hungría y posteriormente llegó a España con una beca del Parlamento Internacional de Escritores y aquí se quedó. Shehu relató en L’automne de la peur (El otoño del miedo), lo que recordaba de los tres meses que habían mediado entre el noviazgo de Skënder y el suicidio de su padre. Hace aproximadamente un año, el primer ministro, Edi Rama, contactó con él para encomendarle las investigaciones históricas para el futuro museo de las escuchas. Shehu, que conoce al político desde los tiempos en los que este militaba en el movimiento estudiantil de la transición, aceptó ser el comisario de la Casa de las Hojas.
“Nuestros sufrimientos se han convertido en una especie de cuento para niños”, aseguró con amargura Musa Maçi en su casa en Surrel, un pueblo a 10 kilómetros de Tirana. Este hombre, de 80 años y barriga prominente, acompañaba sus palabras con cigarrillos, fruta recién cortada y rakí, el orujo típico. Como muchos albaneses, Maçi se mostraba más preocupado por el presente delpaís de las águilas que por su propio pasado. Su padre, Halil, fue un alto cargo del grupo nacionalista Balli Kombëtar. Cuando, en 1943, los comunistas renegaron del acuerdo que habían firmado con los nacionalistas para luchar juntos contra los nazis, los hombres de Hoxha persiguieron a los de Balli Kombëtar. El padre de Maçi acabó sus días en el exilio, como muchos miembros del grupo, incluido su líder, Midhat Frashëri. “Por ser hijo de Halil, con 18 años me metieron con mi madre y mis dos hermanos en el campo de Tepelenë, luego en el de Kuç. Estuve preso 23 años”.
Habitación de la antigua sede del Sigurimi. /ALESSANDRA QUADRI (CONTACTO)
Pese a que no podía mantenerse en pie durante mucho tiempo, Maçi no parecía haber perdido la fuerza interior. “Los crímenes no los perpetró el comunismo, sino los comunistas. Albania necesitadecomunistizar su sociedad”. Hace unos meses, el Parlamento aprobó una ley que permitirá a los ciudadanos consultar su expediente elaborado por el Sigurimi, pero el aparato administrativo que se precisa para ello aún no se ha puesto en marcha. Y aunque el interesado descubra los nombres del agente que abrió su fichero y los delatores y colaboradores de la policía secreta involucrados, la ley no prevé que se les persiga ni expulse de la Administración pública. La iniciativa, además, llega tarde, cuando los papeles más comprometedores podrían haber desaparecido. “No puedo probarlo, pero creo que estos ficheros no son todos auténticos, porque los políticos que impidieron que se abrieran tenían acceso a ellos”, asegura la propia ministra de Cultura.
Muchos en Albania ponen en duda que el conjunto de iniciativas culturales del que forma parte la Casa de las Hojas sirva para conseguir un verdadero cambio y desconfían de su principal impulsor, el también exprofesor de la Academia de Bellas Artes y antiguo alcalde de Tirana Edi Rama. Entre tanto, la sociedad lidia como puede con el pasado. El Gobierno acaba de desbloquear una partida presupuestaria para la reparación económica que el Estado albanés sigue debiendo a los experseguidos políticos, 25 años después del fin de la dictadura. La ley dispone que se les compense, según la cantidad de días que estuvieron presos, un monto dividido en ocho tramos anuales. Sin embargo, las distintas Administraciones que se han sucedido hasta ahora han invocado la penuria de las arcas públicas para justificar el retraso en el pago. Y lentamente la voz de las víctimas del régimen se apaga, como la de Musa Maçi, que nunca cobrará los últimos tramos de la reparación a la que tenía derecho. Falleció en julio, víctima de un infarto mientras nadaba en el mar cerca de Vlorë.

Search

Translate